Εντοπίζοντας τις ανάγκες που προκύπτουν μέσα σε έναν πολιτικό αγώνα, στις λειτουργικές και διαχειριστικές διαδικασίες, θεωρούμε ως αναγκαιότητα για την δημιουργία δομών και κινηματικής δομής, πως οφείλουμε να παράξουμε πολιτικό έργο, ιδεολογική τριβή και πρακτικές καινοτομίες, μέσω μεταπολιτικών μεθόδων.

Κινούμενοι σε αυτόν τον άξονα φυσικά και τείνουμε χείρα φιλίας σε όλες τις συλλογικές ή ατομικές προσπάθειες που αποσκοπούν στην ρεαλιστική προσέγγιση και ανάλυση των αναγκών της κοινωνίας μας, καθώς επίσης και στην απαγκίστρωση του ΄΄εθνικισμού΄΄  από παρωχημένες θέσεις και ιδέες. Για εμάς αυτή η απαγκίστρωση θα επιτευχθεί με την ανάδειξη μιας νέας ρεαλιστικής, μη ιδεοληπτικής και καθαρά εφαρμόσιμης ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας. Η δε πλατφόρμα θα δημιουργηθεί με την συνεργασία και την τριβή όλων όσων επιθυμούν να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους διαδικασίες, οι οποίες ξεφεύγουν από τις παραδοσιακές φόρμες λειτουργίας και μπαίνουν στην δοκιμή εναλλακτικών, πραγματιστικών και εφαρμόσιμων τακτικών.

Το Μαύρο Εργαστήρι επιθυμούμε να μετατραπεί σε μια μεταπολιτική δεξαμενή σκέψης, στην οποία θα αντιπαρατεθούν υγιώς θέσεις και απόψεις με στόχο την εξέλιξη αυτού που θεωρούμε ‘’Ελληνικός και Ευρωπαϊκός εθνικισμός’’. Μια νέα λειτουργία πέρα από τις συνήθεις κομματικές δομές, με στόχο την ανταλλαγή απόψεων ατόμων, συλλογικοτήτων, συλλόγων, φορέων κλπ. Ως έναν από τους πρώτους στόχους μας θεωρούμε την συνεργασία όλων όσων επιθυμούν να αντιπαρατεθούν σε ζητήματα όπως ο Φυλετισμός, η Ευρωπαϊκή συνεργασία, η τεχνολογική πρόοδος, η μόρφωση και ο τρόπος ζωής, όμως μέχρι πρότινος αδυνατούσαν για πρακτικούς και μη λόγους.

Έχοντας τα παραπάνω ως πρώτη ύλη εργασίας, προσβλέπουμε στην ανάδειξη της μεταπολιτικής διεργασίας ως το μέσο εκείνο που θα δημιουργήσει της κατάλληλες δομές επιτρέποντας μας να βιώσουμε τις ιδεολογικές μας θέσεις και να τις μετατρέψουμε σε πολιτικό και πολιτισμικό πολιτισμό.

Κοιτώντας και ξανακοιτώντας την φαυλότητα του εκλογικού παιχνιδιού, αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά για ποιόν λόγο πουλάει το θέμα ‘’δημοκρατία’’. Κατά πολλούς δεν είναι το ιδανικό πολίτευμα, μα απλά το καλύτερο, για άλλους είναι μια απάτη συνωμοσιολογικού ακόμα και μεταφυσικού περιεχομένου, ενώ για άλλους ένα αναγκαίο κακό. Για εμένα είναι απλά ένα σύστημα που δεν δουλεύει.

Παντού λοιπόν συναντάω ανθρώπους, φίλους και μη, οι οποίοι αν και είναι έντονα απογοητευμένοι από τα κόμματα, την πολιτική κατρακύλα και οι αναθυμιάσεις από την διαφθορά του κράτους, τους κάνουν να αηδιάζουν, επιμένουν να επιλέγουν δημοκρατικά… Ψάχνοντας και προσπαθώντας να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο εμμένουν σε αυτή την θέση, στην επιθυμία τους να μετέχουν στα κοινά (δηλαδή την εκλογική διαδικασία) αντιλαμβάνομαι πως στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία από τους fun της δημοκρατίας, δεν έχουν ούτε  πολιτειακές αναζητήσεις, ούτε διεξάγουν κάποια ενδελεχή ιδεολογικοπολιτική ανάλυση. Απλούστατα έχουν συνδέσει την ‘’δημοκρατική’’ αντίληψη των πραγμάτων, με την ατομική τους ελευθερία. Θεωρούν απλούστατα και άκομψα πως οποιοδήποτε άλλο σύστημα διακυβέρνησης, θα καταπατούσε κατάφορα τις ατομικές τους ελευθερίες, όχι από την φαινομενική σκοπιά της καταδίωξης αντιπάλων πολιτικών απόψεων, μα των στοιχειωδών ελευθεριών τους όπως για παράδειγμα την ελεύθερη μετακίνηση! Παράλληλα συνδυάζουν την έννοια της δημοκρατίας με την παράδοση της Ελλάδος, θεωρούν πως υπήρξε το μοναδικό πολίτευμα που γέννησε ο τόπος, θεωρούν πως η αρχαιοελληνική δημοκρατία έχει σχέση με την νεοελληνική και εν τέλει δημιουργούν μια folklore αίσθηση, μια υποκουλτούρα κατά την οποία Έλληνας σημαίνει δημοκρατία και δημοκρατία σημαίνει πλήρης ελευθερία. Σαφώς εδώ δεν υπάρχει κάποια βαθυστόχαστη αξιακή σκέψη, μα στεγνή προχειρότητα, όπως και σε κάθε επιλογή των νέοελλήνων.

Ουδείς θα κάνει μια ουσιαστική κριτική του σκεπτικού ενός εθνικιστή, μιας και για τους funτης δημοκρατίας το να μπορούν να κυκλοφορούν μεθυσμένοι τα χαράματα του Σαββάτου, θεωρείται αδύνατο σε ένα άλλο πολιτειακό σύστημα, ειδικά σε ένα… εθνικιστικό! Η πλειοψηφία των υποστηρικτών του δημοκρατικού συστήματος,  θεωρούν πως η κομματοκρατία δεν είναι παράγωγο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ενώ παράλληλα απαιτούν την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, την μείωση των βουλευτικών οικονομικών εσόδων, τον άμεσο και πλήρη έλεγχο των πολιτικών από το δικαστικό σύστημα, το ασυμβίβαστο της βουλευτικής ιδιότητας με την επαγγελματική ιδιότητα του βουλευτή, την τοποθέτηση μη βουλευτών σε θέσεις υπουργών και άλλα τόσα. Ναι μεν απαιτούν την διόρθωση των ‘’κακών’’ καταστάσεων του κομματικού συστήματος, δεν μπορούν να αποδεχθούν όμως την πηγή των δεινών τους (μας). Τόσο η ιδεοληπτική παρουσίαση των ιστορικών στοιχείων από τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας (που παρουσιάζει τους εθνικιστές ως μπαμπούλες της ιστορίας), όσο και ο φιλελεύθερος παροξυσμός με τις εγωκεντρικές εμμονές που καλλιεργεί στα άτομα, ωθούν και οδηγούν το πλήθος στο να επιλέξει αυτό το σύστημα που θα του ‘’παρενοχλήσει’’ όσο το δυνατόν λιγότερο τις’’ προσωπικές του ελευθερίες’’, ανεξάρτητα από το εάν ένα εθνικιστικό για παράδειγμα σύστημα, δεν θα είχε καμία σχέση με κάτι τέτοιο.

Η γενικότητα περί ελευθερίας, η γενική και αόριστη έννοια της δημοκρατίας και πολλά άλλα των ημερών μας, συνάδουν με την αδυναμία μας ως κοινωνία, σε ποιοτική κριτική των κοινών δρώμενων.Σαφώς και σε ελάχιστες γραμμές δεν μπορούμε να αναλύσουμε την δημοκρατία και τις επιλογές του κόσμου, το ερώτημα μου όμως είναι αν ως εθνικιστές αξίζει να αναλωθούμε σε προστριβές με την κοινωνία για πολιτειακά ζητήματα ή να την ωθήσουμε να πράττει διαφορετικά, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της , μη ασχολούμενοι με το τωρινό αστείο πολιτειακό σύστημα.