Οι μέρες είναι περίεργες, αν μπορώ να δώσω μέσα σε μια φράση το
γενικότερο κλίμα της περιόδου που διαβαίνουμε. Η φράση του τίτλου
ακούγεται τόσο βαρύγδουπη αλλά είναι εξαιρετικά σημαντική και
απαραίτητη, που θα έπρεπε κάποτε να ακουστεί από ένα εθνικιστικό στόμα.

Το άσχημο ωστόσο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η φράση θα έπρεπε να έχει
ακουστεί με πρόχειρους υπολογισμούς πριν από 25-30 περίπου χρόνια όταν
ο εθνικιστικός χώρος έπαιρνε σάρκα και οστά και όχι τώρα σε αυτούς
τους κρίσιμους καιρούς. Το τι έφταιξε μπορεί να πάρει βδομάδες να το
συζητάμε. Ήταν η νοοτροπία του Έλληνα εθνικιστή που κοιτάει να φάει
τον διπλανό του; Η επιμονή του να νομίζει ότι ο εθνικισμός είναι κτήμα
του και όχι ιδεολογικός χώρος ζυμώσεων και προβληματισμού; Η αντίληψη
ότι το κίνημα είναι στρατιωτικό παράρτημα και η αποθάρρυνση της
συντροφικότητας και της αλληλεγγύης; Η ανικανότητα δημιουργίας δομών
και εθνικιστικής κουλτούρας; Ή μήπως οι κρατικοί μηχανισμοί που
προσπαθούσαν να πατάξουν τις εθνικιστικές κραυγές αυτού του τόπου; Τα
ερωτήματα πολλά και η έλλειψη δομών αυτή την χρονική περίοδο
εμφανέστατη. 

Έχουμε φτάσει σε ιστορικά κρίσιμες στιγμές και ο συνεχής και αμείωτος
πόλεμος που δεχόμαστε από τα καθεστωτικά μέσα βρίσκει μηδαμινές
αντιστάσεις, ο όρος ρατσισμός δεν έχει ακόμα αποδαιμονοποιηθεί και η
λέξη εθνικιστής παραμένει συνώνυμο του κάφρου και όχι του ιδεολόγου
επαναστάτη. Η αντίπερα όχθη έχει καταφέρει να περάσει το μήνυμα ότι
όσο πιο χυδαίο, όσο πιο ανώμαλο, όσο πιο διεστραμμένο, τόσο πιο θεμιτό
και έχει καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο της, και δεν μιλάω για τα
ανθρώπινα σκουπίδια που το βράδυ εύχονται να μην είχαν γεννηθεί Λευκοί
ή για αυτούς που εύχονται η κόρη τους να σμίξει με κάποιον μαύρο ώστε
να έρθει η μέρα που θα αντικρύσουν τα μπάσταρδα εγγονάκια τους, ούτε
για τις ορδές των πρεζάκηδων μιλάω. Μιλώ για την εξεγερμένη νεολαία
που θέλει να πολεμήσει το κατεστημένο και δηλώνει ανά εποχές παρούσα
σε όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που αλλάζουν τα πάντα γύρω μας. Για
την αστικοποιημένη νεολαία και τα γηρατειά ποτέ δεν μου καιγόταν
καρφί, πάντα είχα την γνώμη ότι υπάρχουν αυτοί που παρακολουθούν την
ιστορία και αυτοί που συμμετέχουν σε αυτή. Με λίγα λόγια δεν έχουμε
κερδίσει τον κόσμο μας, αυτή είναι η άποψη μου, κι όμως σε αυτές τις
κρίσιμες ημέρες κάτι φαίνεται να με διαψεύδει. Πιστεύω ότι τα εύσημα
πρέπει να απονεμηθούν στην οικονομική κρίση που βάλτωσε τον βολεμένο
Έλληνα και τον έβαλε σε σκέψεις όπως: να ακολουθήσω τους ομοίους
Λευκούς Έλληνες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ή να βροντοφωνάξω για τα
δικαιώματα των λαθρομεταναστών; Έπρεπε να μπει σε αυτό το δίλλημα ο
αμόρφωτος και απαίδευτος Έλληνας που τόσα χρόνια έχαβε χωρίς αντίδραση
το παραμύθι που του πασάρανε τα ΜΜΕ για τον κακό ρατσισμό. Ας είναι
έτσι όμως δεν έχω παράπονο, έπρεπε να έρθει η κρίση για να τα σκεφτεί
αυτά. 

Τον γνήσιο εθνικιστή όμως δεν τον πείραξε που δεν έχει να φάει, ποτέ
δεν τον πείραζε. Τον πείραζε να βλέπει να πηγαινοέρχονται 2-3
εκατομμύρια ξερώντας ότι αργά ή γρήγορα θα σμίξουν με Ελληνίδες που θα
γεννούσαν κάμποσους χιλιάδες μιγάδες, τον πείραζε που έβρισκε τον
Λευκό Άνθρωπο καθηλωμένο στην τηλεόραση και τον υπολογιστή και τους
μετανάστες να αλωνίζουν σε δρόμους και πλατείες, τον πείραζε πως ΤΟΣΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΡΙΖΩΣΕΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΟΤΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΕΥΚΟΣ και
έβλεπε μαύρους να τους αποκαλούν Θεμιστοκλή και Αριστοτέλη, τον
πείραζε ότι ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί πως  ένας μαύρος όσες γενιές
και αν περάσουν, όσο καλά και αν κατέχει την ελληνική παιδεία δεν
μπορεί να αποκαλείται Έλληνας. Μάθαμε να αγαπάμε την Πατρίδα μας και
όχι την Φυλή μας και τώρα που αυτή αφανίζεται, ένα ένστικτο μας
προειδοποιεί ότι χάνουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε, αυτό που δεν
επιλέξαμε αλλά μας επέλεξε, αυτό που γεννηθήκαμε, αυτό που θα μας
χαρακτηρίζει μέχρι να πεθάνουμε, το αίμα μας, τα χαρακτηριστικά μας, ο
πολιτισμός μας, η Φυλή στην οποία ανήκουμε. Τους Ινδιάνους τους
αφάνισαν με την βία, σε μας θα το κάνουν μέσω της επιμειξίας. 

Οι ώρες όμως είναι κρίσιμες και τα λόγια περιττεύουν, μπορεί οι
καιροί να μας βρίσκουν ολίγον απροετοίμαστους, ολίγον διασπασμένους,
ολίγον καθηλωμένους αλλά θα αντιδράσουμε και αυτή η αντίδραση θα είναι
η ώρα της δικαίωσης πολλούς εθνικιστές που πλέον η οργή τους έχει
καταπνιγεί από την αναμονή για το άγνωστο. Δεν πίστεψα ποτέ με αυτά
που έχουν δει τα μάτια μου στον μέσο Έλληνα, που δεν αναλογίστηκε ποτέ
σε τι κόσμο βρίσκεται και δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να αντιτάξει
την γνώμη του σε όσα διαφθείρουν το Έθνος του, αλλά αντιμετώπιζε τα
πάντα με μια "βροντερή" αδιαφορία. Αν ωστόσο υπάρχει κάτι που με
εκπλήσσει και με συγκινεί ταυτόχρονα είναι το θάρρος και η ανδρεία που
επιδεικνύουν οι συμπατριώτες μου όταν αποφασίζουν να διεκδικήσουν
κάτι, βγάζοντας όλη την λύσσα της ψυχής τους για να το πετύχουν. Μόνη
μου συμβουλή στους συναγωνιστές σ' αυτούς τους καιρούς είναι να
αυτοργανωθούν με ομοϊδεάτες ώστε κανείς μας να μην είναι μόνος και
ανενεργός στην παρούσα στιγμή. 

ΥΓ: Το άρθρο αυτό είχε στόχο να πείσει κάποιον να ακολουθήσει τον
δρόμο του αυτόνομου εθνικισμού όμως σημαντικότερο είναι να καταλάβει
πρώτα τα στοιχειώδη που πρεσβεύει ο εθνικισμός. Ούτως ή άλλως όποιος
θέλει πραγματικά να ασχοληθεί με τον εθνικισμό θα καταλάβει ότι δεν
μπορεί να είναι απλά μια αφορμή για ξεκαύλωμα 4-5 φορές τον χρόνο.